2 odcinek Belle Epoque

Z wielką niechęcią zmusiłem się do obejrzenia kolejnego odcinka superprodukcji Belle Epoque. Po pierwszym odcinku, który okazał się totalną żenadą, zasiadałem to telewizora bardziej z musu niż z chęci. Bo jeśli pilot „polskiego Sherlocka” był jaki był – to czego się spodziewać po kolejnych odcinkach…

O pierwszym odcinku tego serialu powiedziano już bardzo dużo, też napisałem kilka spostrzeżeń, a raczej wylałem trochę jadu, po wielkim rozczarowaniu jaki zgotowała nam stacja TVN. Po wielkiej burzy opadło napięcie związane z wyczekiwaniem serialu, który okazał się szitem.

Drugi odcinek nie był wcale lepszy. Nie wywołał jednak  tak skrajnych emocji jak pierwszy z jednego prostego powodu – wszyscy już wiedzieli że nie można tego porównywać z Sherlokiem, Taboo czy Peaky Blinders. Bo jak można porównać na wspólnej w starodawnych ubraniach do takich wielkich produkcji. Nie można.

Co mnie najbardziej uderzyło w tym odcinku to przede wszystkim światło. Bardzo dużo światła. Sceny nocne wyglądały jakby wszędzie na ulicach Krakowa rozstawione były halogeny ze Stadionu Narodowego. Halogeny, jupitery o jasności pierdyliarda luksów na metr kwadratowy. A w dzień w każdym pomieszczeniu słońce przebija się przez wszystko, nawet przez grube ściany kamienic. Słabo się to ogląda i psuje to jakikolwiek klimat. Nie rozumiem czemu twórcy tego serialu zdecydowali się wszystko prześwietlić. Może tauron ich sponsorował darmowym prądem? Może chcieli ukryć co się dzieje za oknem? Któż to wie…

Gra aktorska znowu powaliła. Małaszyński pokazał ze dwa razy głupkowaty uśmiech i przez całą resztę odcinka znowu miał ten sam wyraz twarzy, ni to zaduma, ni to myślenie, ni to skupienie na kiblu. Nawet scena gdy się siłuje na rękę i pije wódkę jest beznadziejnie zrobiona. Mógł chociaż kilka tych kieliszków wychylić – może byłby bardziej autentyczny. A poranna scena kaca? No bo przecież na totalnym kacu można wyglądać dobrze. Od razu po przebudzeniu po grubym melanżu przecież każdy się budzi uczesany i z umytymi ułożonymi i świeżymi włosami. Jego udawanie kaca było sztuczne, nienaturalne i pozbawione jakichkolwiek oznak i elementów bólu związanego z jego marną egzystencją poalkoholową. Żenua…

I to dotyczy również reszty aktorów. Główny oskarżony czyli stolarz też był świetny… Gdy po rozmowie z Janem Edigey-Koryckim był odprowadzany przez policjanta do celi, z średnim przekonaniem mówił że jest niewinny i prosił o pomoc. Jakby to chodziło o zakupy precla na rynku.

Pochwalić można natomiast pijaczka. Wyglądał legitnie, nawet się trochę chwiał na krześle. Prawie można uwierzyć że był przeżarty przez wódkę. Na pewno zagrał sto razy lepiej niż pseudo-pijany Małaszyński.

Niusem odcinka była informacja od prostytutki Jana, która przekazała info o orgiach ukochanej głównego bohatera. Pewnie podobnie jak pierwsza scena łóżkowa odbywało się to w barchanach i kalesonach…

Ten odcinek był o tyle lepszy, że pojawiła się chociaż jakaś niejednoznaczna zagadka kryminalna. Szału nie było i w trakcie serialu można już było wiedzieć o co chodzi, ale jednak nie było to w pełni oczywiste. Nadal jednak jest to scenariusz napisany na kolanie.

Zastanawiam się nad sensem dalszego oglądania tego serialu i plasowania sobie mózgu. Nie wiem czy chcę się dalej katować. A jakie są wasze wrażenia?